5.3.16

Νεοέλληνες και Νεοαρχαίοι στην «Ελλάς του 2000».



  “Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια”.
   Πικρές αλήθειες από έναν μεγάλο δάσκαλο. 17 και πλέον αιώνες ο ελληνισμός δέχθηκε δια πυρός και σιδήρου τέτοια λοβοτομή, που η μετάλλαξή του υπήρξε καθολική σε όλα τα επίπεδα. Η σκέψη των Ελλήνων γέννησε νοήματα που οριοθέτησαν πολιτιστικά και συμπεριφοριστικά τους ανθρώπους σε δύο κατηγορίες: στον ελεύθερο πολίτη, με κριτική σκέψη, ερευνητή της γνώσης με επιστημονική μεθοδολογία, που καθορίζει τη μοίρα του, οριοθετεί τους θεούς του, θεσπίζει νόμους στην κοινωνία του με επίκεντρο τον άνθρωπο με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του ως ατομικότητα και ως συλλογικότητα, χωρίς ιερατεία, «εξ αποκαλύψεως αλήθειες» και θεόπνευστα βιβλία, και στον άνθρωπο «μάζα», υπάκουο υπήκουο του μάγου της φυλής, του φαραώ, του βασιλιά, του αυτοκράτορα, του παπά της ενορίας, γεμάτος ενοχές, στερεότυπα, δεισιδαιμονίες και προκαταλήψεις, έτσι όπως τον διαμόρφωσαν αυτοί που τον ελέγχουν , με ραγιάδικη συμπεριφορά ποιμνίου. Γίνεται λοιπόν εύκολα αντιληπτό πως η έννοια του ελληνισμού στην ανθρώπινη ιστορία, ξεπερνάει τα στενά όρια των Ελλήνων «το γένος» και προσδιορίζει μία κοσμοαντίληψη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μια κοσμοθέαση με δομικά στοιχεία την αμφισβήτηση, την έρευνα και τον ορθό λόγο, σε αντιδιαστολή με την κοσμοαντίληψη που δομικό της στοιχείο είναι η πλάκα με τις 10 εντολές! Σχηματικά αν ζωγράφιζα τους δύο κόσμους θα έκανα δύο πίνακες. Στον ελληνικό μια γυμνή γυναίκα όρθια να ατενίζει τον ουρανό με τα χέρια ορθάνοιχτα και να συνομιλεί με τους θεούς της, με φόντο  έναν ανθισμένο αγρό μια ηλιόλουστη ημέρα, και στον άλλον, μια κυρτωμένη, μαυροφορεμένη γυναίκα, από την κορφή ως τα νύχια, με μαντήλα στο σκυμμένο κεφάλι και σταυρωμένα τα χέρια σ’ ένα σκοτεινό δωμάτιο.
   Το υβρίδιο λοιπόν που δημιουργήθηκε παντρεύοντας δύο διαμετρικά αντίθετους κόσμους, το φως με το σκότος, δημιούργησε ένα ομιχλώδες  τοπίο, τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό. Η σχιζοφρένεια αυτή είναι καταφανής στην συμπεριφορά του ευνουχισμένου  πλέον Νεοέλληνα, που «ζυγόν δεν υπομένει», αλλά δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι υποζύγιο αιώνες τώρα.
   Στην σημερινή εποχή, και με την βοήθεια της τεχνολογίας των πληροφοριών και της επικοινωνίας, διαπιστώνουμε ένα ρεύμα να ανθίζει και να διατρέχει την νεοελληνική κοινωνία, από ανθρώπους που στρέφονται στο παρελθόν, ασχολούνται με την αρχαιελληνική γραμματεία και αναζητούν την χαμένη τους ταυτότητα. Αναφέρομαι σε όλους αυτούς (συμπεριλαμβανομένου και εμού) που το χριστιανικό κατεστημένο τους βάφτισε νεοπαγανιστές και δωδεκαθεϊστές. Σε αυτούς θα αναφερθώ, αυτός είναι και ο λόγος καταγραφής αυτού του άρθρου και σε αυτούς ιδιαίτερα απευθύνομαι παρακολουθώντας πολλών την αρθρογραφία.
   Είναι άλλο να αρθρογραφείς προβάλλοντας αυτό το ελληνικό φως μέσα από τα έργα των μεγάλων Ελλήνων φιλοσόφων και επιστημόνων, αντιδιαστέλλοντας τα έργα και τον βίο των πατέρων της εκκλησίας και των βυζαντινών αυτοκρατόρων, των ιστορικών στοιχείων και πηγών που καταδεικνύουν τα αίτια που ο Έλληνας μεταλλάχτηκε σε Ρωμιό, την ιδεολογική διάσταση και απόσταση των δύο κόσμων και άλλο να βγάζεις ένα μένος και μια χολή κατά των λαϊκών πιστών που πρώτος θα ‘ πρεπε να αντιλαμβάνεσαι ότι είναι θύματα της ιστορίας.
   Βλέπω πολλούς αντιχριστιανούς, στην προσπάθειά τους να αποστασιοποιηθούν από τον χριστιανισμό (για πολλούς ίσως είναι και θέμα μόδας) να παρουσιάζουν ένα χαρακτήρα πού τα δομικά του στοιχεία είναι αυτά που δήθεν αφορίζουν αναφερόμενοι στη χριστιανική θρησκεία. Ο δογματισμός, ο φανατισμός, η μη αποδοχή του διαφορετικού, είναι ιδιάζοντα χαρακτηριστικά των οπαδών των μονοθεϊστικών θρησκειών. Η αρχαιοελληνική σκέψη δεν έχει θρησκείες και πιστούς με την συμβατική έννοια των όρων. Πολλοί εξ’ αυτών μπερδεύονται μάλλον από τον πρότερο βίο τους. Άλλοι πάλι (ανάθεμά με αν διάβασαν κανένα βιβλίο Έλληνος φιλοσόφου) χρησιμοποιούν αρχαιοπρεπείς βαρύγδουπες εκφράσεις στην καθημερινή τους γλώσσα, κάτι  σαν το «εγέρθητω» δηλαδή που ακούσαμε προσφάτως. Δεν αντιλαμβάνονται μάλλον ότι δημιουργούν μια κακέκτυπη καρικατούρα αυτού που θαυμάζουν, στα όρια του γραφικού. Έχω γνωρίσει δια ζώσης ανθρώπους που η σχέση τους με τον ελληνισμό (αυτόν που εκφράζω παραπάνω) είναι η απομνημόνευση 2-3 αποφθεγμάτων στην αρχαιοελληνική και η νεοελληνική εξυπνάδα του παντογνώστη.
   Και αυτός πάλι ο εξοβελισμός των πάντων; Είναι άλλο πράγμα να μην πιστεύεις στον Χριστό, και άλλο πράγμα να βιώνεις ως έθιμο την νύχτα της Λαμπρής, με τα κεράκια να φωτίζουν τα πρόσωπα και τους ασπασμούς των ανθρώπων. Είναι άλλο πράγμα να μην πιστεύεις στην ανάσταση και άλλο πράγμα να αφορίζεις τη μαγειρίτσα. (Άλλωστε όλα τα έθιμα έχουν προχριστιανική προέλευση. Η χριστιανική παράδοση αναγκάστηκε να τα αφομοιώσει αφού δεν κατάφερε να τα καταργήσει). Είναι άλλο πράγμα να μην είσαι καθολικός και άλλο να απολαμβάνεις μια κλασική μελωδία στο εσωτερικό ενός περίτεχνου γοτθικού ναού. Είναι άλλο πράγμα να κατηγορείς τους πνευματικούς χτιστάδες της Παναγιάς της Τήνου και άλλο πράγμα να κοροϊδεύεις τον πιστό που σέρνεται στα σκαλοπάτια της για να βρει την υγειά του. Τα τείχη που του έκτισαν δεν γκρεμίζονται με πετροβόλημα. Μόνο αυτοκαταργούνται.
   Κι αν ο σκοπός  είναι να προσθέσουμε ένα λιθαράκι στην χειραφέτηση, στην αυτογνωσία και στον επανελληνισμό αυτού του λαού, αυτό δεν θα γίνει μέσα απο κηρύγματα μίσους. Με το εμείς και το αυτοί δεν πάμε πουθενά. Όλοι περιχαρακώνονται στα οχυρά τους. Στο εμείς, λοιπόν. 
   Και από αυτούς που αναζητούν αυτήν την χαμένη ελληνικότητα να αντιλαμβανόμαστε το αξιόλογο από το δήθεν, το αυθεντικό και ανήσυχο από αυτό που προκαλεί σύγχυση. Αυτό που γκρεμίζει τείχη, από αυτό που χτίζει τα δικά του τείχη χρησιμοποιώντας την ίδια λάσπη με διαφορετικά τούβλα.
   Η τοποθέτηση του θρησκευτικού αξιακά πάνω από το εθνικό είναι μια χριστιανική αντίληψη που οδήγησε στην νεοελληνική ιστορία εκατοντάδες Έλληνες που για να επιβιώσουν εξισλαμίστηκαν, να εκδιωχθούν από την Κρήτη από το νεοσύστατο χριστιανοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος και να τουρκέψουν. Είναι σχολή του Γενναδίου: "Είμαι χριστιανός, ως εκ τούτου δεν δύναμαι να είμαι Έλλην.Αν με ρωτήσει κανείς τι είμαι , απαντώ Χριστιανός είμαι "!!! Θεμέλιος λίθος όμως του κόσμου των Ελλήνων είναι η πλατωνική ρήση: "Μητρός τε κα πατρς κα τν λλων προγόνων πάντων τιμιώτερόν στιν Πατρς κα σεμνότερον κα γιώτερον κα ν μείζονι μοίρ κα παρ θεος κα παρ᾿ νθρώποις τος νον χουσι".
   Είναι περιττό θαρρώ να αναφερθώ σε αυτούς που πάντρεψαν τους δύο κόσμους και δημιούργησαν τον τραγέλαφον! Απόλλων, Χριστός, Αθηνά, Παναγιά, όλα σε ένα τσουβάλι. Στο τσουβάλι του μυαλού τους! Αποστασιοποιημένοι από τον Γιαχβέ, αλλά μαζί με τον θεό του Αβραάμ! Η σχιζοφρένεια σε όλο της το μεγαλείο! Εδώ νομίζω η επιστήμη σηκώνει τα χέρια της! 
   Γιατί, στην θέαση του κόσμου, ή Έλληνας θα είσαι ή Εβραίος. 
   Φως λοιπόν, ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΦΩΣ!

25.8.15

Ποιητικές αναζητήσεις (2)


Η γη του Πανός

Στη γη του Πανός περιπλανήθηκα
έγειρα να ξαποστάσω κι αποκοιμήθηκα.
Από στήφη βαρβάρων κυκλώθηκα
από εφιάλτες και βυζαντινούς αλώθηκα.
Την μέση κυρτώνω και εβραίον θεό προσκυνώ,
ποιος είμαι όλη νύχτα πασχίζω να βρω.
Πάει πλέον καιρός που εσίγησε ο αυλός
στην πατρική μου γη του Πανός.
Μα δύναμη απ' τη γη μου θα αντλήσω 
και το χρέος στο γένος μου θα ξωφλήσω.
Τους θεούς μου θ' αναστήσω και πάλι
θα σηκώσω ξανά το κεφάλι.
Στου Ομήρου τη γλώσσα και σε κάθε της της λέξη
θα ξανάβρω τη χαμένη μου σκέψη.
Έρχεται η αυγή κι αχνοφαίνεται η 'μέρα
που θα ηχήσει και πάλι ο αυλός
στη γη του Πανός. 
Ποιητική συλλογή
Χρήστος Κωστελίδης

Ποιητικές αναζητήσεις (1)


ηρα.jpg

Οι αθάνατοι
Ω! Πανώρια θεά,
μελετώντας σε,
γυρίζει ο λογισμός
στα μέρη που τον γαληνεύουν
και όμορφα αποκοιμιέται.
Όχι, οι θεοί δεν πέθαναν.
Οι θεοί δεν πεθαίνουν,
όσο υπάρχουν Έλληνες!
Ποιητική συλλογή
Χρήστος Κωστελίδης

28.8.14

Λεηλασίες αρχαιοτήτων ...συνέχεια!

Ο ΒΑΝΔΑΛΟΣ ΦΩΒΕΛ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟ 1800


Ο Λουίς Φρανσουά Σεμπάστιαν Φωβέλ,πρόξενος της Γαλλίας στην Αθήνα,ήταν ένας από τους μεγαλύτερους βάνδαλους και αρπαγέας αρχαιοτήτων της εποχής του.
Αρχικά, με το πρόσχημα του καλλιτεχνικού σύμβουλου του προξενου της Γαλλίας στην Κωνσταντινούπολη Σουαζέλ-Γκουφιέ(Choiseul Gouffier)και αργότερα σαν αρχαιοδίφης και συλλέκτης, κατόρθωσε με διάφορες ανασκαφές να “συλλέξει” έναν τεράστιο όγκο σημαντικών αρχαιοτήτων τα οποία  είτε παρέδιδε στον εργοδότη του κόμη Γκουφιέ είτε τα πουλούσε  αργότερα σε Βρετανούς που ερχόταν σαν ταξιδιώτες στην Ελλάδα.
Μόνο στον Γκουφιέ,περί το 1787 είχε καταφέρει να παραδώσει 16 κιβώτια με γλυπτά καθώς και 40 εκμαγεία των σημαντικότερων έργων τέχνης και αρχαιοτήτων της Αθήνας!
Ανάμεσα στις σημαντικότερες ανασκαφές μνημείων και τάφων που είχε κάνει,ήταν και ο τύμβος του Μαραθώνα,ενώ σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες φέρεται να έκλεψε και 2 περιστέρια από το Ιερό της Αφροδίτης στην Αφαιά,τα οποία σήμερα βρίσκονται στην Ολλανδία.
 Ο αριθμός των αρχαιοτήτων που είχε καταφέρει να συλλέξει ήταν τόσο μεγάλος,που το σπίτι του είχε μετατραπεί σε κανονικό μουσείο!!
Στο σπίτι του επίσης φιλοξενήθηκαν ανά διαστήματα οι μεγαλύτεροι Ευρωπαίοι “περιηγητές” που είχαν περάσει από την Αθήνα για τις “έρευνες” τους…

Όπως αποδυκνύεται ο Φωβέλ δεν ήταν μόνο ένας πλιατσικολόγος τυχοδιώκτης ,άλλα και ένας αδίστακτος άνθρωπος.
Σε μια επιστολή προς τους συνεργάτες του έγραψε:
“..Αρπάξτε ότι μπορείτε να μεταφέρετε και μην παραλείψετε να λεηλατήσετε την Αθήνα και τα περίχωρα της.Πάρτε ότι υπάρχει και μη λυπηθείτε ούτε ζωντανούς ούτε νεκρούς…”
Οι καταστροφές, οι αρπαγές και οι λεηλασίες αρχαιοτήτων στις οποίες επιδόθηκαν οι “πολιτισμένοι” Ευρωπαίοι περιηγητές εκείνη την σκοτεινή περίοδο,είναι ανυπολόγιστες.
Αναφέρετε ότι, μόνο κάποιος Βρετανός ονόματι Σαντφόρντ Γκρέιαμ, είχε καταφέρει να αποσπάσει από διάφορες λαθροανασκαφές στην Αθήνα,περίπου χίλια αρχαία αγγεία!! 


To “πολιτιστικό” και “ανασκαφικό έργο” του Φωβέλ και των υπολοίπων “ερευνητών”, θα συνεχίσει μερικά χρόνια αργότερα ο Λόρδος Έλγιν..
                                         Από τον Βισάλτη

20.5.13

Michel Fourmont: ένας άκόμη "πολιτισμένος" Φράγκος κατσαπλιάς!

Πως εξαφανίστηκε η πόλη της Αρχαίας Σπάρτης;-Μια απίστευτη βαρβαρότητα

Θησαυροί της αρχαίας ελληνικής τέχνης καταστραφήκαν και λεηλατηθήκαν, όπως είναι γνωστό, από ρωμαίους, φράγκους σταυροφόρους, από τον ενετό στρατηγό Μοροζινι και από τον Άγγλο (Σκωτο για την ακρίβεια) Έλγιν.  
Εξίσου μεγάλη καταστροφή επήλθε από περιηγητές και απεσταλμένους μουσείων, πανεπιστημίων και βασιλιάδων της Ευρώπης, που ηλθαν στην Ελλάδα στους χρόνους της τουρκοκρατίας, για να αποθησαυρίσουν νομίσματα, χειρόγραφα, επιγραφές και έργα τέχνης.
Όλους αυτούς υπέρβαλε σε απληστία και σε καταστροφές που προκάλεσε στους προγονικούς θησαυρούς της Ελλάδας ο αββας Michel Fourmont (1690/1746), απεσταλμένος του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου IE’. Ο αββάς Fourmont ξεπερνάει και τον Έλγιν όσο αφορά στο βάναυσο τρόπο της καταστροφής των μνημείων, που κυριολεκτικά αφάνισε, αλλά και στον απίστευτο αριθμό των αρχαιοτήτων που κατάστρεψε.
Στην προσπάθειά του να φανεί αρεστός στο βασιλιά του και να εξασφαλίσει αποκλειστικά για εκείνον μονό το δικαίωμα της μελέτης και της ερευνάς επιγραφών και μνημείων, μετά την καταγραφή τους επιδιδόταν με, παρανοϊκή στην κυριολεξία, μανία στην καταστροφή τους επιχαίροντας μάλιστα γι” αυτήν. Ο Fourmont αναζήτησε επιγραφές στην Αθηνά, στη Σαλαμίνα, στα Μέγαρα και στην Πελοπόννησο, οπού διείσδυσε ακόμη και στα αγριότερα μέρη της Μάνης.
Ο ίδιος ομολογεί σε χειρόγραφο του, που σώζεται μαζί με το ημερολόγιο του, ότι συγκέντρωσε πάνω από 1.500 επιγραφές στην περιήγηση του το 1729 στην Ελλάδα. Σε επιστολή του προς τον κόμη Maurepas, o Fourmont καυχιέται ότι κατέστρεψε(!) τις επιγραφές, για να μην αντιγραφούν από μελλοντικό περιηγητή!!! (…)(…)
Όσα γραφεί ο fourmont για την καταστροφή που έκανε στη Σπαρτή εξηγούν και τη σπανιότητα των αρχαιοτήτων σήμερα στη φημισμένη πόλη.
Σημειώνει λοιπόν ο αββας τα εξής απίστευτα: «επί 30 μέρες και πλέον 30, 40 και 60 εργάτες εκθεμελιώνουν, καταστρέφουν, εξαφανίζουν την πόλη της Σπάρτης. Μου υπολείπονται 4 μονό πύργοι να καταστρέψω… Προς το παρόν ασχολούμαι με την καταστροφή των τελευταίων αρχαιοτήτων της Σπάρτης. Καταλαβαίνετε (αποτείνεται στο Maurepas) τι χαρά δοκιμάζω(!).
Αλλά να η Μαντινεία, η Στυμφαλία, η Τεγέα και ιδιαίτερα η Νεμέα και η Ολυμπία αξίζουν την εκ βάθους εκθεμελίωση. (!!!!!!!!!)Έκανα πολλές πορείες αναζητώντας αρχαίες πόλεις αυτής της χωράς και έχω καταστρέψει μερικές. Ανάμεσα τους την Τροιζηνα, την Ερμιόνη, την Τύρινθα (tyrins στο χειρόγραφο αντί tiryns), τη μισή ακρόπολη του Άργους, τη Φλιασιά, το φενέο…  
Εισέδυσα στη Μάνη.Εδώ και έξι εβδομάδες ασχολούμαι με την ολοκληρωτική καταστροφή της Σπάρτης! Γκρεμίζοντας τα τείχη, τους ναούς της, μην αφήνοντας πέτρα στην πέτρα θα κάνω και την τοποθεσία της άγνωστη στο μέλλον, για να την ξανακάνω εγώ γνωστή. Έτσι θα δοξάσω το ταξίδι μου. Δεν είναι αυτό κάτι;».
Και πιο κάτω: «η Σπάρτη είναι η πέμπτη πόλη που κάτεσκαψα. Ασχολούμαι τώρα με την καταστροφή των βαθύτερων θεμελίων του ναού του Αμυκλαίου Απόλλωνα. Θα κατέστρεφα και άλλους αρχαίους τόπους το ίδιο εύκολα, αν με άφηναν. Τον πύργο τον γκρέμισα ολοκληρωτικά.«
Για την Τροιζήνα αναφέρει: «γκρέμισα ότι απέμεινε από τα οχυρά και τους ναούς της.». Και με απίστευτη αφέλεια ομολογεί: «από τους περιηγητές που προηγήθηκαν δεν θυμάμαι να τόλμησε κανείς να κατεδαφίσει πύργους και άλλα μεγάλα κτίρια!».
Παρανοϊκός; ημιμαθής; φανατικός εχθρός του αρχαίου πνεύματος; δεν ξέρει κανείς την ακριβή απάντηση. Ίσως λίγο από όλα.Το βέβαιο ωστόσο είναι πως η καταστροφή που προκάλεσε είναι κολοσσιαία και σ” αυτήν οφείλεται η εξαφάνιση της αρχαίας Σπάρτης, της Τροιζήνας και της Ερμιόνης.
Σύμφωνα με τα στοιχεία, που ο ίδιος δίνει, μόνο στη Σπάρτη πλήρωσε 1.200 ημερομίσθια για το γκρέμισμα των μνημείων και των κτιρίων που σώζονταν ακόμη. Ανατριχιάζει κανείς με τη σκέψη ότι θα μπορούσε ο Fourmont να μεταφέρει το βαρβαρικό μένος στην Ολυμπία, που την επίσκεψη της μάλιστα είχε προγραμματίσει. Αλλά ανακλήθηκε, ευτυχώς, στη Γαλλία λίγο αργότερα. (…)
περιοδικο «αρχαιολογια», τευχος 9, αυγουστος 1983, σελιδες 93-94.
Άλλος ένας απίστευτα κυνικός, εμετικός, "πολιτισμένος" Φράγκος κατσαπλιάς!

25.12.12

Eίμαστε ακόμη ζωντανοί!

  Νοσταλγικές νότες από το «βαλς του γάμου» έχουν μπαρκάρει εδώ και ώρα στα μόρια του αέρα που αγκυροβολούν στ΄ αυτιά μου. Η βροχή έξω παίζει τον δικό της ρυθμό, συνοδεύοντας την εμπνευσμένη σύνθεση της Καραΐνδρου. Οι φλόγες στο τζάκι ξεπηδούν αλαφιασμένες προσπαθώντας να αποδράσουν από τα κορμιά των πεσουσών δρυών που μεταλλάσσονται. Πύρινα σχήματα εναλλάσσονται, αλόγων που καλπάζουν, ναών που καίγονται, μαγισσών που εξαϋλώνονται, βιβλιοθηκών και πόλεων που πυρπολούνται. Η φλόγα καταλαγιάζει… Οι εικόνες εξευγενίζονται. Ένα καντηλάκι τρεμοσβήνει μπρος στο εικόνισμα της Παναγιάς της Αθηνιώτισσας, κεριά ανάβουν και πρόσωπα φωτίζονται ψιθυρίζοντας ευλαβικά «Χριστός Ανέστη», ένας κυρτωμένος γεροντάκος γυρίζει τα κάστανα στο μαγκάλι, μια γατούλα χουρχουρίζει στη φουφού κοντά, δυο παιδικά χεράκια στεγνώνουν τα βρεγμένα γαντάκια τους.
    Έτσι καθισμένος κοντά στο τζάκι, αφημένος στη θαλπωρή του, ο χρόνος σιγά σιγά γίνεται άχρονος. Το βλέμμα χάνεται μέσα στις φλόγες, τις διαπερνά και ταξιδεύει. Εικόνες ανάκατες αρχίζουν και αναδύονται από μακρινούς καιρούς. Άσχετες μεταξύ τους, αλληλοεπικαλύπτονται ακολουθώντας το παιχνίδισμα της φλόγας, η οποία κατά έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να εξαφανίσει τα μεταξύ τους χρονικά διαστήματα. Ο λογισμός χάνεται μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κυττάρου και ανασύρει εικόνες ανεξίτηλα χαραγμένες από την κυτταρική μνήμη. Εικόνες τόσο παραστατικές, λες και ήμουν κι εγώ εκεί κάθε φορά, κοινωνός και μέτοχος.
  *
  Βλέπω τον άγνωστο αστρονόμο να κατασκευάζει έναν πολύπλοκο μηχανισμό κάπου στα Αντικύθηρα. Ένας τεχνίτης στη Φαιστό σκαλίζει περίτεχνα έναν πήλινο δίσκο κι ένας ψαράς από το Δισπηλιό χαράζει κάτι σύμβολα σε μια ξύλινη πλάκα δίπλα στη λίμνη. Είναι αυτά που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει για να αποτυπώσει τον έναρθρο λόγο του.
    Η μυθική εποχή των ηρώων, του Ηρακλή και του Θησέα, του Αχιλλέα και του Έκτορα, αναδύεται από τις φλόγες. Κάθε ομηρικός στίχος και μια εικόνα. Μυούμαι στα ελευσίνια μυστήρια από μυσταγωγούς ιεροφάντες.
   Υψιπετείς μορφές ξεπηδούν από τις φλόγες, που στοχάζονται και διαλεκτικά με μυούν στις μεταφυσικές αναζητήσεις και στην ανάδειξη του ορθού λόγου. Θαλής, Πυθαγόρας, Επίκουρος, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης και όλοι οι Ίωνες φιλόσοφοι. Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης και αμέσως μετά ο Αρχιμήδης, ο Αρίσταρχος, ο Ευκλείδης, η Υπατία. Δίπλα τους ισόδοξοι ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης. Περπατώ στις σχολές τους και συνδιαλέγομαι, παρακολουθώ τα επί σκηνής δρώμενα και αναστοχάζομαι.
    Να και ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους, ασπιδοφόρος, αντιμέτωπος με τα βαρβαρικά στίφη και την αθανασία του, στα στενά των Θερμοπυλών!
   Ξάφνου, οκτάστηλοι κίονες δεκαεφτά σειρών αρχίζουν να δομούνται προς τον ουρανό και την αιωνιότητα, για να συναντήσουν την Παλλάδα. Ναός της αχράντου Αθηνάς και της δημοκρατίας. Να σου και ο λύκειος, μουσηγέτης Απόλλωνας, από τη Δήλο ως τους Δελφούς και από τους Υπερβόρειους ως το κύτταρό μου! Μα και ο αμπελουργός Διόνυσος από την απέναντι μεριά!
   Ένα ατίθασο άτι καλπάζει υπερήφανα προς την Ανατολή. Ο Μέγας παις Διός γράφει τη δική του ιστορία, μαζί και τη δική μου!
   Και να, ορδές βαρβάρων εμφανίζονται από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Καταστρέφουν και πυρπολούν! Λεηλατούν και ισοπεδώνουν! «Ες έδαφος φέρειν»! Ρωμαίοι και Γότθοι, Άραβες και Σαρακηνοί, αλαργινοί Μογγόλοι και Οθωμανοί. Καίσαρες και Αλάριχοι, Αττίλες και Σουλτάνοι, Γενουάτες και Βενετοί. Και αντάμα συνένοχοι, Θεοδόσιοι και Γεννάδιοι, μελανοχίτωνες και γενειοφόροι. Μα να και ο ελληνοτραφής Ιουλιανός, ο Διγενής μαχώμενος και λαβωμένος, … να και ο Πλίθωνας στην Πελοπόννησο: «Έλληνες εσμέν το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί». Όλοι μαζί ανάκατα. Ο αρχαίος και ο χριστιανικός κόσμος. Η θύραθεν παιδεία και το κατηχητικό! Η αμφισβήτηση και η εξ αποκαλύψεως αλήθεια! Συμπορεύονται και συγκρούονται, συγχωνεύονται και διχάζονται, συνυπάρχουν και αλληλοαφορίζονται. Χλαμυδοφέροντες και ρασοφόροι. Μα και αυτοί που κατάφεραν και τα πάντρεψαν, κι έκαναν την Αθηνά Παναγιά. Δύσκολο παζλ, πόλοι με ίδια φορτία!
   Οι εικόνες τρέχουν, έρχονται να με φτάσουν!
   Ο Παλαιολόγος στο τείχος, «η πόλις εάλω»!
  Βουκολική ζωή. Αμνοερίφια κουδουνίζουν στις πλαγιές με τα πουρνάρια, ένα δημοτικό τραγούδι παίζει η φλογέρα του φουστανελοφορεμένου βοσκού. Μεταμορφώνεται σε αρματωλό και κλέφτη. Γίνεται ο γέρος του Μοριά, της καλογριάς ο γιος.
   Η άκρη του ματιού μου συλλαμβάνει εδώ και ώρα κάτι ερεβώδεις σκιές που αχνοφαίνονται στις παρυφές της φλόγας. Είναι ο Εφιάλτης, ο Ηρόστρατος, ο Γεννάδιος, ο Μαυρομιχάλης, κάτι σκοτεινοί τύποι με στρατιωτικές στολές και κάποιοι άλλοι –το ίδιο σκοτεινοί- πολιτικοί με σιδερωμένες γραβάτες. Το πρόσωπό τους δεν είναι ακόμη ευδιάκριτο, θα το γράψει η ιστορία. Όπου Χριστός και Ιούδας.
*
   Από τη μουσική, οι τελευταίες νότες φτάνουν υπόκωφα στ΄αυτιά μου.
  Απέμεινε η βροχή που στον ρυθμό της ξεπηδούν και χορεύουν συρτάκι οι νυν και αεί, θεοί και άνθρωποι μαζί. Θεοί κατ΄εικόναν και καθ΄ομοίωσιν των ανθρώπων! Ο πανόπτης εραστής Ζευς, πρώτος σέρνει τον χορό, στο κατόπι και η Ήρα, η πρώτη κυρία! Η πολυαγαπημένη Παλλάδα Αθηνά, η πολεμοτόκος Αφροδίτη, άλλοτε πάνδημος και άλλοτε ουρανία! Να και ο διγενής έφηβος Διόνυσος χέρι χέρι με τον Πάνα! Να και οι Νύμφες, οι Ναϊάδες και οι Δρυάδες, σφιχτόσαρκες και μαυρομάτες! Να και οι ημίθεοι, ο Ηρακλής και ο Θησέας! Ο κύκλος όλο μεγαλώνει! Σηκώθηκαν και οι Έλληνες! Η Πηνελόπη και η Λητώ, ο Διόδωρος και ο Αριστομένης, μα και ο Γιώργος και ο Κώστας, η Ελένη και η Μαρία! Ένας ένθεος, υπέροχος κόσμος!
  Μα ναι! Να και ο χιλιαγάπητος, τρισμέγιστος θεός, ο ελληνικότερος όλων, δαφνοφόρος και ηλιάτορας!
  Μια απολλώνια μορφή αναδύεται, ακρωτηριασμένη αλλά ψυχομένη, από το αέτωμα της φλόγας! Ευθυτενή τα βλέμματά μας ανταμώνουν και οι ψυχές αγάλλονται!

   Είμαστε ακόμη ζωντανοί!

                                                                                          με εκτίμηση, οι Έλληνες
                                                                    και για την  αντιγραφή, Χρήστος Κωστελίδης

16.9.12

Από τους Αρχαίους στους Νεοέλληνες: η εθνική μας σχιζοφρένεια!

 Πικρά λόγια από το δάσκαλο Λιαντίνη για την Ελλάδα (από το βιβλίο του, ΓΚΕΜΜΑ)

 Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια.
  Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας. 
 Αλλίμονο! Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός

5.8.12

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

   Μετά τη ρωμαϊκή θεομηνία που σάρωσε τους ελληνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς επέρχεται ο χριστιανικός τυφώνας, νέα συμ­φορά για τα ανεπανάληπτα δημιουργήματα του κλασσικού πολιτισμού. Πραγματικά, οι τρομακτικότεροι βανδαλισμοί κατά των αρχαίων ελληνικών μνημείων και έργων τέχνης θα διαπραχθούν μετά την επικράτηση του χριστιανισμού σε Ανατολή και Δύση.

29.6.12

APXAIA EΛΛAΣ

Ξανὰ ἕνα κύτταρον πρῶτα Ἑλληνικὸν,
εἰς τὸ χῶμα αὐτὸ θὰ βλαστήσῃ,
κι’ ἔπειτα τὸ χαμόγελον τῆς Γῆς θὰ ξυπνήσῃ,
τὸν γίγαντα Φῶς, τὸν Ἥλιον Φίλον Θεόν.
 Καὶ τότε ξανὰ οἱ πέτρες θὰ λάμψουν,
κι’ ἀπάνω ἡ μία εἰς τὴν ἄλλην θὰ κάτσουν.
Ἡ Φωνὴ τῆς Γλώσσης παντοῦ θᾶ χυθῇ,
 ἀγκαλιὰ μὲ τὸ Φῶς τοῦ σκότους ὁ πόνος νὰ γίνῃ.
Καὶ μέσα ἀπὸ πέτρα λαμπρὴ,
τὸ κάλλος κι’ ἡ δόξα μου ξανὰ θὰ φανῇ.
Λαμπρὴ μὲ ἔνδυμα ἐλεύθερον εἰς τὸν Ἥλιον ἐμπρὸς,
ξανὰ ὀ ναὸς μου τῶν ναῶν θὰ γίνῃ Θεός.
Τῶν Ἑλλήνων τὸ σκότος θὰ σβήσῃ,
τοῦ κόσμου τὸ Φῶς θ’ ἀναστήσῃ,
ξανθὸν τὸ χρῶμα γαλάζιον τὴν γῆν θὰ γεμίσῃ.

(Απόσπασμα από το «Ἐν Οὐρανοῖς τῆ ξανθῇ ἡμέρᾳ», Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς. http://filonohpontou.com/2011/08/04/elgin/)

27.2.12

Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης


1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ενός

6.8.11

ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ: έργα και ημέρες

ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ: Αρχιεπίσκοπος Καισαρείας... ο Αϊ Βασιλης!!!
«Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν κατα-βροχθίζoντας με ορθάνοιχτο στόμα τον "Ισραήλ". Στόμα δε λέγει εδώ ο προφήτης (βλ. Ησαΐας Θ΄11) την σοφιστική του λόγου δύναμη, η οποία τα πάντα χρησιμοποίησε για να παραπλανήσει τους εν απλότητι πιστευσάντων» Βασίλειος Καισαρείας ΕΙΣ ΠΡΟΦΗΤΗΝ ΗΣΑΪΑ 9.230.8.

ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ και άλλα τερατουργήματα!

«Διατάσουμε, όλα τα ιερά και οι ναοί (των Ελλήνων) όσα βρίσκονται ακόμα άθικτα, να καταστραφούν με διαταγή των τοπικών αρχών και να εξαγνιστούν με την ύψωση του σημείου της χριστιανικής θρησκείας... αν με επαρκείς αποδείξεις ενώπιον ικανού δικαστή, εμφανιστεί κάποιος που έχει παραβλέψει αυτό τον νόμο, θα τιμωρηθεί με την ποινή του θανάτου» Αυτοκράτορες: Θεοδόσιος και Βαλεντινιανός προς Ισίδορον Έπαρχο Πραιτωρίου.14/ Νοέμβριου 435

1.7.11

Βρετανικό Μουσείο - Νέο «όχι» για τα Γλυπτά του Παρθενώνα

Την άρνηση του Βρετανικού Μουσείου να επιστρέψει τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα επανέλαβε ο διευθυντής του μουσείου Νιλ ΜακΓκρέγκορ, υποστηρίζοντας πως έχει προσφερθεί να τα δανείσει στην Ελλάδα, αλλά για ορισμένο χρονικό διάστημα.

30.3.11

Ι. Καποδίστριας: “ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης”

11 Ιανουαρίου 1828 ο Καποδίστριας απεβιβάσθη στην Αίγινα. Ο Γ. Τερτσέτης στα «Απόλογα για τον Καποδίστρια» περιγράφει συνομιλία του Κυβερνήτη με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη:
«Είναι καιροί πού πρέπει να φορούμε όλοι ζώνη δερματένια και να τρώμε ακρίδες και μέλι άγριο. Είδα πολλά είς την ζωή μου, αλλά σαν το θέαμα όταν έφθασα εδώ εις την Αίγινα δεν είδα τί παρόμοιο ποτέ, και άλλος να μην το ιδή… «Ζήτω ο κυβερνήτης ο σωτήρας μας, ο ελευθερωτής μας!»

19.2.11

Ατάκτως ερριμμένα

Σε κάθε σκεπτόμενο και ενημερωμένο πολίτη είναι γνωστό πως η Ελλάδα μετά το 1821, ακόμη αναζητά την απελευθέρωσή της. Μετά τους Τούρκους ανέλαβαν τον ίδιο ρόλο οι ¨προστάτιδες δυνάμεις¨με τους εγχώριους "προκρίτους, προεστούς, τραπεζίτες" και τα αντίστοιχα πολιτικά τους τζάκια.
Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε το μερίδιο ευθύνης του λαού, γιατί στο όνομά του γίνονται όλα, καθώς διακηρύσσουν τα τρωκτικά της εξουσίας με φράσεις του τύπου: "έχουμε νωπή λαϊκή εντολή", και ας κυβερνάνε με το 35% του 50%, δηλαδή με το 18% του πληθυσμού.

Διακήρυξη Μίκη Θεοδωράκη - Η σπίθα των πολιτών

Αγαπητοί φίλοι,

Με την εξαγγελία για τη δημιουργία ενός Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών δεν αποσκοπώ στον σχηματισμό ενός κόμματος ούτε ενός οργανωμένου λαϊκού κινήματος με οργανώσεις, μέλη και ηγεσία. Το μοναδικό μου κίνητρο είναι να βοηθήσω να δημιουργηθεί ένα κίνημα και μια ζύμωση ιδεών, ανεξάρτητα και μακριά από το
 υπάρχον πολιτικό-κομματικό κατεστημένο, με επίκεντρο τον

16.2.11

Προμηθέα Ολυμπία Κυρήνη Πυθία-H Ελληνίδα παιδί - θαύμα

Στο γεύμα που πραγματοποιήθηκε στο ξενοδοχείο «Ritz» γιά την εορτή των ''Ελληνικών Γραμμάτων'' (Τριών Ιεραρχών), στις 28 Ιανουαρίου 2007, με την παρουσία του μητροπολίτη Σικάγου, Ιάκωβου, το θέμα ήταν ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός και ομιλήτρια η Προμηθέα, μια 15 χρονών κοπέλα με μαγικές επιδόσεις στα μαθηματικά. Ξεκινώντας την ομιλία της σε άπταιστη καθαρεύουσα, αν και με αμερικανική προφορά, η νεαρή

30.8.09

Η Νέμεσις


«….. Δισχιλιετή, φυγόδικε και φυγομάχε, συνελήφθης δυσμοιρότατε Σαούλ.

Άρχεται πάραυτα η Δίκη και η συνεδρίασις. Πρόεδρος και μέλη του δικαστηρίου είναι ο Εύσθενος και οι Εύσθενοι των Εθνών. Υπεράσπισις και συνήγοροι του υποδίκου δεν υπάρχουν, επειδή σε όσους απευθύνθηκε ο Διόπαις απαξίωσαν, παρά τις εκκλήσεις του να σεβαστούν τον όρκο τους. …

10.8.09

Η Θήρα και ο ...θηρευτής

Ερωτηματικά και οργή προκαλεί ο ρόλος σεβαστής μερίδας του σημερινού «ελληνικού» πανεπιστημιακού κατεστημένου.
Στη σειρά ΄Ξεναγήσεις΄, που προωθεί η εφημερίδα ΄Τα Νέα΄, στο τεύχος ΄Σαντορίνη΄, διαβάζουμε:
- Στο εισαγωγικό σημείωμα: « Ο Ηρόδοτος, που μιλάει για την πρώιμη ιστορία της Θήρας, μας λέει πως η νήσος αρχικά ονομαζόταν Στρογγύλη, από το σχήμα της. Αργότερα, από την ομορφιά της, ονομάστηκε Καλλίστη. Σ΄ αυτήν την Καλλίστη, λέει ο