25.12.12

Eίμαστε ακόμη ζωντανοί!

  Νοσταλγικές νότες από το «βαλς του γάμου» έχουν μπαρκάρει εδώ και ώρα στα μόρια του αέρα που αγκυροβολούν στ΄ αυτιά μου. Η βροχή έξω παίζει τον δικό της ρυθμό, συνοδεύοντας την εμπνευσμένη σύνθεση της Καραΐνδρου. Οι φλόγες στο τζάκι ξεπηδούν αλαφιασμένες προσπαθώντας να αποδράσουν από τα κορμιά των πεσουσών δρυών που μεταλλάσσονται. Πύρινα σχήματα εναλλάσσονται, αλόγων που καλπάζουν, ναών που καίγονται, μαγισσών που εξαϋλώνονται, βιβλιοθηκών και πόλεων που πυρπολούνται. Η φλόγα καταλαγιάζει… Οι εικόνες εξευγενίζονται. Ένα καντηλάκι τρεμοσβήνει μπρος στο εικόνισμα της Παναγιάς της Αθηνιώτισσας, κεριά ανάβουν και πρόσωπα φωτίζονται ψιθυρίζοντας ευλαβικά «Χριστός Ανέστη», ένας κυρτωμένος γεροντάκος γυρίζει τα κάστανα στο μαγκάλι, μια γατούλα χουρχουρίζει στη φουφού κοντά, δυο παιδικά χεράκια στεγνώνουν τα βρεγμένα γαντάκια τους.
    Έτσι καθισμένος κοντά στο τζάκι, αφημένος στη θαλπωρή του, ο χρόνος σιγά σιγά γίνεται άχρονος. Το βλέμμα χάνεται μέσα στις φλόγες, τις διαπερνά και ταξιδεύει. Εικόνες ανάκατες αρχίζουν και αναδύονται από μακρινούς καιρούς. Άσχετες μεταξύ τους, αλληλοεπικαλύπτονται ακολουθώντας το παιχνίδισμα της φλόγας, η οποία κατά έναν μαγικό τρόπο καταφέρνει να εξαφανίσει τα μεταξύ τους χρονικά διαστήματα. Ο λογισμός χάνεται μέσα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους του κυττάρου και ανασύρει εικόνες ανεξίτηλα χαραγμένες από την κυτταρική μνήμη. Εικόνες τόσο παραστατικές, λες και ήμουν κι εγώ εκεί κάθε φορά, κοινωνός και μέτοχος.
  *
  Βλέπω τον άγνωστο αστρονόμο να κατασκευάζει έναν πολύπλοκο μηχανισμό κάπου στα Αντικύθηρα. Ένας τεχνίτης στη Φαιστό σκαλίζει περίτεχνα έναν πήλινο δίσκο κι ένας ψαράς από το Δισπηλιό χαράζει κάτι σύμβολα σε μια ξύλινη πλάκα δίπλα στη λίμνη. Είναι αυτά που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει για να αποτυπώσει τον έναρθρο λόγο του.
    Η μυθική εποχή των ηρώων, του Ηρακλή και του Θησέα, του Αχιλλέα και του Έκτορα, αναδύεται από τις φλόγες. Κάθε ομηρικός στίχος και μια εικόνα. Μυούμαι στα ελευσίνια μυστήρια από μυσταγωγούς ιεροφάντες.
   Υψιπετείς μορφές ξεπηδούν από τις φλόγες, που στοχάζονται και διαλεκτικά με μυούν στις μεταφυσικές αναζητήσεις και στην ανάδειξη του ορθού λόγου. Θαλής, Πυθαγόρας, Επίκουρος, Αναξίμανδρος, Αναξιμένης και όλοι οι Ίωνες φιλόσοφοι. Σωκράτης, Πλάτωνας, Αριστοτέλης και αμέσως μετά ο Αρχιμήδης, ο Αρίσταρχος, ο Ευκλείδης, η Υπατία. Δίπλα τους ισόδοξοι ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης. Περπατώ στις σχολές τους και συνδιαλέγομαι, παρακολουθώ τα επί σκηνής δρώμενα και αναστοχάζομαι.
    Να και ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους, ασπιδοφόρος, αντιμέτωπος με τα βαρβαρικά στίφη και την αθανασία του, στα στενά των Θερμοπυλών!
   Ξάφνου, οκτάστηλοι κίονες δεκαεφτά σειρών αρχίζουν να δομούνται προς τον ουρανό και την αιωνιότητα, για να συναντήσουν την Παλλάδα. Ναός της αχράντου Αθηνάς και της δημοκρατίας. Να σου και ο λύκειος, μουσηγέτης Απόλλωνας, από τη Δήλο ως τους Δελφούς και από τους Υπερβόρειους ως το κύτταρό μου! Μα και ο αμπελουργός Διόνυσος από την απέναντι μεριά!
   Ένα ατίθασο άτι καλπάζει υπερήφανα προς την Ανατολή. Ο Μέγας παις Διός γράφει τη δική του ιστορία, μαζί και τη δική μου!
   Και να, ορδές βαρβάρων εμφανίζονται από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Καταστρέφουν και πυρπολούν! Λεηλατούν και ισοπεδώνουν! «Ες έδαφος φέρειν»! Ρωμαίοι και Γότθοι, Άραβες και Σαρακηνοί, αλαργινοί Μογγόλοι και Οθωμανοί. Καίσαρες και Αλάριχοι, Αττίλες και Σουλτάνοι, Γενουάτες και Βενετοί. Και αντάμα συνένοχοι, Θεοδόσιοι και Γεννάδιοι, μελανοχίτωνες και γενειοφόροι. Μα να και ο ελληνοτραφής Ιουλιανός, ο Διγενής μαχώμενος και λαβωμένος, … να και ο Πλίθωνας στην Πελοπόννησο: «Έλληνες εσμέν το γένος ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί». Όλοι μαζί ανάκατα. Ο αρχαίος και ο χριστιανικός κόσμος. Η θύραθεν παιδεία και το κατηχητικό! Η αμφισβήτηση και η εξ αποκαλύψεως αλήθεια! Συμπορεύονται και συγκρούονται, συγχωνεύονται και διχάζονται, συνυπάρχουν και αλληλοαφορίζονται. Χλαμυδοφέροντες και ρασοφόροι. Μα και αυτοί που κατάφεραν και τα πάντρεψαν, κι έκαναν την Αθηνά Παναγιά. Δύσκολο παζλ, πόλοι με ίδια φορτία!
   Οι εικόνες τρέχουν, έρχονται να με φτάσουν!
   Ο Παλαιολόγος στο τείχος, «η πόλις εάλω»!
  Βουκολική ζωή. Αμνοερίφια κουδουνίζουν στις πλαγιές με τα πουρνάρια, ένα δημοτικό τραγούδι παίζει η φλογέρα του φουστανελοφορεμένου βοσκού. Μεταμορφώνεται σε αρματωλό και κλέφτη. Γίνεται ο γέρος του Μοριά, της καλογριάς ο γιος.
   Η άκρη του ματιού μου συλλαμβάνει εδώ και ώρα κάτι ερεβώδεις σκιές που αχνοφαίνονται στις παρυφές της φλόγας. Είναι ο Εφιάλτης, ο Ηρόστρατος, ο Γεννάδιος, ο Μαυρομιχάλης, κάτι σκοτεινοί τύποι με στρατιωτικές στολές και κάποιοι άλλοι –το ίδιο σκοτεινοί- πολιτικοί με σιδερωμένες γραβάτες. Το πρόσωπό τους δεν είναι ακόμη ευδιάκριτο, θα το γράψει η ιστορία. Όπου Χριστός και Ιούδας.
*
   Από τη μουσική, οι τελευταίες νότες φτάνουν υπόκωφα στ΄αυτιά μου.
  Απέμεινε η βροχή που στον ρυθμό της ξεπηδούν και χορεύουν συρτάκι οι νυν και αεί, θεοί και άνθρωποι μαζί. Θεοί κατ΄εικόναν και καθ΄ομοίωσιν των ανθρώπων! Ο πανόπτης εραστής Ζευς, πρώτος σέρνει τον χορό, στο κατόπι και η Ήρα, η πρώτη κυρία! Η πολυαγαπημένη Παλλάδα Αθηνά, η πολεμοτόκος Αφροδίτη, άλλοτε πάνδημος και άλλοτε ουρανία! Να και ο διγενής έφηβος Διόνυσος χέρι χέρι με τον Πάνα! Να και οι Νύμφες, οι Ναϊάδες και οι Δρυάδες, σφιχτόσαρκες και μαυρομάτες! Να και οι ημίθεοι, ο Ηρακλής και ο Θησέας! Ο κύκλος όλο μεγαλώνει! Σηκώθηκαν και οι Έλληνες! Η Πηνελόπη και η Λητώ, ο Διόδωρος και ο Αριστομένης, μα και ο Γιώργος και ο Κώστας, η Ελένη και η Μαρία! Ένας ένθεος, υπέροχος κόσμος!
  Μα ναι! Να και ο χιλιαγάπητος, τρισμέγιστος θεός, ο ελληνικότερος όλων, δαφνοφόρος και ηλιάτορας!
  Μια απολλώνια μορφή αναδύεται, ακρωτηριασμένη αλλά ψυχομένη, από το αέτωμα της φλόγας! Ευθυτενή τα βλέμματά μας ανταμώνουν και οι ψυχές αγάλλονται!

   Είμαστε ακόμη ζωντανοί!

                                                                                          με εκτίμηση, οι Έλληνες
                                                                    και για την  αντιγραφή, Χρήστος Κωστελίδης

16.9.12

Από τους Αρχαίους στους Νεοέλληνες: η εθνική μας σχιζοφρένεια!

 Πικρά λόγια από το δάσκαλο Λιαντίνη για την Ελλάδα (από το βιβλίο του, ΓΚΕΜΜΑ)

 Όλα καλά και περίκαλα τά ’χουμε με την πατρίδα. Με το έθνος, την ιστορία μας, και τούς «αρχαίους ημών πρόγονοι». Μόνο που ξεχάσαμε ένα. Πως εμείς οι νέοι με τους αρχαίους έλληνες έχουμε τόσα κοινά, όσα ο χασαποσφαγέας με τις κορδέλες, και η μοδίστρα με τα κριάρια.
  Κι από την άλλη φουσκώνουμε και κορδώνουμε, και τουρτουφίζουμε για «τσι γεναίοι πρόγονοι» σαν τι; Όπως εκείνος ο τράγος του Σικελιανού, που εσήκωνε το απανωχείλι του, εβέλαζε μαρκαλιστικά, και οσφραινότανε όλο το δείλι την αρμύρα στη θάλασσα της Κινέττας. 
 Αλλίμονο! Η δάφνη κατεμαράνθη. Έτσι δεν εψιθύριζε ο Σολωμός

5.8.12

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

   Μετά τη ρωμαϊκή θεομηνία που σάρωσε τους ελληνικούς καλλιτεχνικούς θησαυρούς επέρχεται ο χριστιανικός τυφώνας, νέα συμ­φορά για τα ανεπανάληπτα δημιουργήματα του κλασσικού πολιτισμού. Πραγματικά, οι τρομακτικότεροι βανδαλισμοί κατά των αρχαίων ελληνικών μνημείων και έργων τέχνης θα διαπραχθούν μετά την επικράτηση του χριστιανισμού σε Ανατολή και Δύση.

29.6.12

APXAIA EΛΛAΣ

Ξανὰ ἕνα κύτταρον πρῶτα Ἑλληνικὸν,
εἰς τὸ χῶμα αὐτὸ θὰ βλαστήσῃ,
κι’ ἔπειτα τὸ χαμόγελον τῆς Γῆς θὰ ξυπνήσῃ,
τὸν γίγαντα Φῶς, τὸν Ἥλιον Φίλον Θεόν.
 Καὶ τότε ξανὰ οἱ πέτρες θὰ λάμψουν,
κι’ ἀπάνω ἡ μία εἰς τὴν ἄλλην θὰ κάτσουν.
Ἡ Φωνὴ τῆς Γλώσσης παντοῦ θᾶ χυθῇ,
 ἀγκαλιὰ μὲ τὸ Φῶς τοῦ σκότους ὁ πόνος νὰ γίνῃ.
Καὶ μέσα ἀπὸ πέτρα λαμπρὴ,
τὸ κάλλος κι’ ἡ δόξα μου ξανὰ θὰ φανῇ.
Λαμπρὴ μὲ ἔνδυμα ἐλεύθερον εἰς τὸν Ἥλιον ἐμπρὸς,
ξανὰ ὀ ναὸς μου τῶν ναῶν θὰ γίνῃ Θεός.
Τῶν Ἑλλήνων τὸ σκότος θὰ σβήσῃ,
τοῦ κόσμου τὸ Φῶς θ’ ἀναστήσῃ,
ξανθὸν τὸ χρῶμα γαλάζιον τὴν γῆν θὰ γεμίσῃ.

(Απόσπασμα από το «Ἐν Οὐρανοῖς τῆ ξανθῇ ἡμέρᾳ», Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς. http://filonohpontou.com/2011/08/04/elgin/)

27.2.12

Νόαμ Τσόμσκι: Δέκα τεχνικές για τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης


1. Η τεχνική της διασκέδασης

Πρωταρχικό στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου, η τεχνική της διασκέδασης συνίσταται στη στροφή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και από τις μεταλλαγές που αποφασίστηκαν από τις πολιτικές και οικονομικές ελίτ, δι’ενός