εἰς τὸ χῶμα αὐτὸ θὰ βλαστήσῃ,
κι’ ἔπειτα τὸ χαμόγελον τῆς Γῆς θὰ ξυπνήσῃ,
τὸν γίγαντα Φῶς, τὸν Ἥλιον Φίλον Θεόν.
Καὶ τότε ξανὰ οἱ πέτρες θὰ λάμψουν,
κι’ ἀπάνω ἡ μία εἰς τὴν ἄλλην θὰ κάτσουν.
Ἡ Φωνὴ τῆς Γλώσσης παντοῦ θᾶ χυθῇ,
ἀγκαλιὰ μὲ τὸ Φῶς τοῦ σκότους ὁ πόνος νὰ γίνῃ.
Καὶ μέσα ἀπὸ πέτρα λαμπρὴ,
τὸ κάλλος κι’ ἡ δόξα μου ξανὰ θὰ φανῇ.
Λαμπρὴ μὲ ἔνδυμα ἐλεύθερον εἰς τὸν Ἥλιον ἐμπρὸς,
ξανὰ ὀ ναὸς μου τῶν ναῶν θὰ γίνῃ Θεός.
Τῶν Ἑλλήνων τὸ σκότος θὰ σβήσῃ,
τοῦ κόσμου τὸ Φῶς θ’ ἀναστήσῃ,
ξανθὸν τὸ χρῶμα γαλάζιον τὴν γῆν θὰ γεμίσῃ.
(Απόσπασμα από το «Ἐν Οὐρανοῖς τῆ ξανθῇ ἡμέρᾳ», Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς. http://filonohpontou.com/2011/08/04/elgin/)