31.7.09

Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός




Σ΄αυτό τον κόσμο θα ΄σαι
ή Έλληνας ή Εβραίος.
Θ. Τσιρώνης

« Αν διατάξει κανείς το πρόβλημα της σχέσης ελληνισμού και χριστιανισμού μετωπικά, και το κοιτάξει κατάματα, θα βρει να κρατήσει δύο κρατούμενα.

Το ένα είναι πως η σύνθεση αυτών των κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος.
Το άλλο είναι πως η απόπειρα να συνταιριαστούν αυτές οι δύο αταίριαστες ροπές δυνάμεων συνιστά την κατεξοχήν ερμηνευτική τερατωδία του
ευρωπαϊκού πολιτισμού.Μεγαλύτερη πομφόλυγα, και πιο γελοίο τσαλίμι απ΄αυτό που ονομάστηκε ελληνοχριστιανικός πολιτισμός δε θα μπορούσε να σκαρφιστεί και να σκαρώσει ο άνθρωπος».
« Γι΄αυτό και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός σήμερα που στηρίζεται στην ελληνοχριστιανική συντεταγμένη, με τα καπιταλιστικά, τα πυρηνικά, και τα οικολογικά του χάσματα οδηγεί κατά κρημνού τον άνθρωπο και τον πλανήτη μας».
«Παράλογα και αφύσικα, και πανούργα και γελοία, ανυπόστατα και καρκινοπαθή, και εγκληματικά και απάνθρωπα έργα του ανθρώπου ψάχνοντας θα βρούμε πολλά. Η έμπνευση όμως που είχαν κάποιοι να επιχειρήσουν τη μίξη του ελληνισμού με το χριστιανισμό, είναι μία πράξη που μένει σαν η αποθέωση του θράσους, της άγνοιας, της πανουργίας και της σύγχυσης των φρενών».
«Ενώστε το τραγί και την έλαφο, και θα ΄χετε τραγέλαφο».
«Οι τελευταίοι εθνικοί που στο χριστιανισμό έβλεπαν τη χολέρα, ήσαν άκρατοι άνθρωποι και φυσικοί. Παρόμοια οι πρώτοι χριστιανοί που στον ελληνισμό έβλεπαν την πανούκλα, ήσαν άκρατοι άνθρωποι και φυσικοί. Η διαστροφή εμφανίστηκε από τη στιγμή που οι ιμπεράτορες και οι καίσαρες της Ρώμης, έγιναν πατριάρχες και πάπες. Ο καισαροπαπισμός που λένε».
«Ο πόλεμος των τελευταίων εθνικών με πόδια και με χέρια ενάντια στους πρώτους χριστιανούς, και ο πόλεμος των πρώτων χριστιανών με δόντια και με νύχια ενάντια στους τελευταίους εθνικούς, ήταν πράξη τίμια και παστρική. … Γιατί εκεί χτυπήθηκε το φως με το σκοτάδι, η υγεία με τη νόσο, η φυσική αίσθηση με την αδέσποτη φαντασία ….»

«Τι ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους έλληνες και στους χριστιανούς? Μία διαφορά που από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με το νερό?
Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι απλό και σαφές. Αλλά γι΄αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και σαφές.
Η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι πως οι έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην παρατήρηση και στη νόηση ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται στην υπόθεση και στην φαντασία».
«Ξεκινώντας λοιπόν από τις αφετηρίες της παρατήρησης και της φαντασίας βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί η μέθοδος των ελλήνων οδήγησε στην επιστήμη, και γιατί ο τρόπος των χριστιανών οδήγησε στη θρησκεία. …. Όπου το κριτήριο της επιστήμης είναι η πειραματική απόδειξη της γνώσης, ενώ το γνώρισμα της θρησκείας είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και το «δόγμα»
«Οι χριστιανοί του μεσαίωνα, και μάλιστα του βυζαντινού, ήσαν πολύ πιο έντιμοι από τους σύγχρονους ανεμοκυκλοπόδηδες, που με το ζήλο τους να συγχρωτίσουν ελληνισμό και χριστιανισμό, ανακάτεψαν το λαγό με τη χελώνα.
Γιατί είπαν καθαρά και ξάστερα ότι οι έλληνες ήσαν μωροί. … Και διαρρήξανε μαζί τους τελειωτικά όλους τους ιστούς και όλους τους συνδέσμους.
Τι πλανώνται προς Πλάτωνα? τι Δημοσθένη στέργουσι τον ασθενή? τι μη ορώσιν Όμηρον όνειρον αργόν? λέει ο Ρωμανός.»
«Είναι έντιμη στάση, γιατί από το βάθρο της καθαιρεί τη λογική των ελλήνων, και στη θέση της υψώνει την πίστη.
…. Είναι έντιμη, γιατί δεν είναι η στάση του «και έτσι και αλλιώς».

Του εν μέρει χριστιανοί εν μέρει ελληνίζοντες, που λέει ο Καβάφης».

«Δεν ημπορεί να κλείσει κανείς αυτό το κεφάλαιο χωρίς λύπη, … ότι μιλάει στην έρημο, που δεν πρόκειται να ανθίσει κρίνα.
Γιατί εδώ για να ειπείς και να ιδείς ότι ο λόγος πάει να γίνει πράξη, πρέπει να αναποδογυριστεί ένας ολόκληρος πολιτισμός. Πρέπει να γκρεμίσουν «πρότυπα» και «αξίες» που τα καθιέρωσαν γενεές και αιώνες απανωτοί και σωριασμένοι. Πρέπει να βουλιάξουν Αιγαιωτικές και Ατλαντίδες, και να αναδυθούν καινούργιοι αιγιαλοί και νήσοι.
Η παράδοση στη διαμόρφωση της ψυχολογίας των πληθυσμών έχει μια δύναμη καταλυτική.
… Θά ΄ταν πολύ ενδιαφέρον να ερευνήσει κάποτε η Παιδαγωγική Ανθρωπολογία τη χαρακτική μορφή, το χαρακτήρα, που δημιουργούν στον άνθρωπο οι απάτες, οι πλάνες, η δεισιδαιμονία, και οι προλήψεις που καθιερώνονται με την παράδοση».

από τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ του Λιαντίνη, εκδ. Βιβλιογονία